Een knieval voor China
Op 29 november 2019 mocht ik het KVMO Seminar 'Overleeft Mare
Liberum de 21ste eeuw?' openen. In mijn speech, die onder deze
weblog is gevoegd, ging ik in op het door Hugo de Groot bedachte en
in wetten uitgewerkte "De volle zee is open voor alle staten,
ongeacht of deze kuststaat of staat zonder zeekust is. De vrijheid
van de volle zee wordt uitgeoefend op de voorwaarden, neergelegd
bij dit verdrag en bij andere regels van het internationale recht."
Deze vrijheid van de volle zee staat sinds die tijd onder druk en
ter discussie. Als reactie op het Mare Liberum van Hugo de Groot
zochten grotere landen, zoals Engeland in het begin van de 17e
eeuw, al inperking van die vrijheid om de uitdijende en
profijtelijke handel van, vooral, de Hollanders tegen te gaan. Ze
waren het niet eens met het door De Groot beschreven eerbaar en
voordelig, en hebben als tegenhanger het ''Mare Clausum''
geschreven. Dit is een term uit het internationaal recht die
aanduidt dat een zee of een ander bevaarbaar water onder de
jurisdictie van één enkele staat valt en niet voor andere staten
toegankelijk is.
Er zijn genoeg recente voorbeelden van staten die zich willen beroepen op Mare Clausum. De Chinezen willen dit van toepassing verklaren op de Zuid Chinese Zee. Zij zetten dit kracht bij door kunstmatige eilanden in de Zuid Chinese zee aan te leggen. De Russische Doema wil het van toepassing verklaren op de Noordoostpassage. Dit omdat de Noordelijke IJszee als gevolg van de klimaatverandering in de zomer bevaarbaar is geworden. De Canadezen zijn van mening dat Mare Clausum van toepassing is op de West-passage, al is de verwachting dat zij ten opzichte van de Russen soepeler met dit principe zullen omgaan.
Het Mare Liberum is in mijn ogen iets om (economisch) te koesteren zeker als maritieme natie die wij nog steeds zijn: de zee is van ons allemaal!
Tot voor kort was dit ook de gewoonste zaak van de wereld. Zo besloot het kabinet begin 2020 een fregat naar de Straat van Hormuz te sturen, om daar de koopvaardij en onze economische belangen te beschermen. Een Mare Clausum of gedeeltelijk afsluiting van deze strategisch gelegen zeestraat zou immers grote gevolgen voor de toevoer van olie naar ons land en dus nadelige gevolgen voor onze economie hebben. Nederland heeft namelijk een strategische olievoorraad voor ongeveer 90 dagen. Als de afsluiting van de Straat van Hormuz gedurende een lange periode stand zou houden zou onze economie krakend tot stilstand komen.
Onlangs las ik een bericht op marineschepen.nl. Jaime Karreman schreef hier " Zoals al langer bekend is, gaat het Luchtverdedigings- en Commandofregat (LCF) Zr.Ms. Evertsen deel uit maken van het Britse vlootverband. De Evertsen zal zich waarschijnlijk echter niet in de Zuid-Chinese Zee vertonen. Het LCF is weliswaar onderdeel van een Brits eskader, maar de Nederlandse regering bepaalt waar het schip naar toe gaat, en afgelopen september bleek Den Haag het fregat niet naast de Britten in de Zuid-Chinese Zee wil hebben. Het alternatieve programma is een bezoek aan Indonesië. Zo wordt voorkomen dat Nederland de woede van China op zijn hals haalt en kunnen tegelijk de banden met de Indonesische marine, klant bij de Nederlandse marine-industrie, worden aangehaald."
Op twitter werd het bovenstaande bevestigd door PVV-kamerlid De Roon. Hij had dit van minister Blok vernomen.
Het is bijzonder dat het Kabinet Rutte juist nu een knieval maakt voor China. Juist nu terwijl men in Europa tot het inzicht is gekomen dat men minder afhankelijk van China wil en moet zijn. Het is dan bijzonder dat vanuit Den Haag het signaal wordt afgegeven dat Mare Liberum voor ons kabinet niet meer heilig is. "China rules the waves" en daar gaan we een (economisch) hoge prijs voor betalen.
Marc de Natris,
interim-voorzitter CMHF
Klik hier voor de openingsspeech van het KVMO symposium 'Overleeft Mare Liberum de 21ste eeuw' die Marc de Natris op 29 november 2019 als voorzitter van de KVMO.
Afbeelding van
Dimitris Vetsikas via
Pixabay