Een nieuwe fase met nieuwe uitdagingen
Natuurlijk zag ik het aankomen. Jaren geleden hoopte ik al dat ik ooit die geweldige dag zou meemaken. De dag van de herwonnen vrijheid……De eerste dag van mijn pensioenperiode. Verlost van de dagelijkse beslommeringen, die eigenlijk altijd door anderen werden bepaald.
Nu zelf weer baas zijn over mijn agenda! Wat een weelde!
Maar - eerlijk is eerlijk - naarmate de dag naderde begonnen ook andere gevoelens de kop op te steken. Straks hoor je er niet meer bij….doe je niet meer mee…..en gaat - symbolisch - het uniform uit. En wat dan…?
Naar de jeu de boulesbaan in het dorp? Koffiedrinken in de supermarkt. De wereld beschouwen op een bankje in het park met gelijkgestemden? Of oppassen op de kleinkinderen en met hen op stap naar de kinderboerderij?
Confronterend hoor. Zeker voor iemand die ruim veertig jaar in het arbeidsproces heeft gezeten en volgens sommigen nogal eens getrouwd was met het werk.
Inmiddels zijn de belangrijke stappen gezet. Het was niet tegen te houden….
Een schitterend afscheid dat wel. Mooie teksten van de baas en vriendelijke woorden van collega's waar ik jarenlang mee heb samengewerkt. Boeken, bloemen en flessen wijn. Een onvergetelijk hoofdstuk van mijn leven, vastgelegd in een full colour fotoboek. Mooi om in te zien en om terug te zien.
En daarna voor de laatste keer door de gangen van het pand lopen, hier en daar nog een praatje en je voelt ontegenzeggelijk: ik hoor er nu al niet meer bij. Zij gaan door zonder mij.
Tijd voor het inleveren van de laptop, de mobiele telefoon, de rijkspas. Dingen waar ik toch meer mee verbonden was dan ik ooit had gedacht. Kon ik heel mijn leven het kantoorpand moeiteloos in en uitgaan, nu moest ik - wegens het niet meer hebben van de rijkspas - aan de portier vragen of hij voor mij alsjeblieft de deur open wilde doen. Voor de laatste keer en de vrijheid tegemoet.
Een paar weken na dat moment mocht ik nog één keer op kosten van de werkgever op cursus. Drie dagen samen met anderen luisteren naar wijze woorden en in groepjes zinvolle zaken bespreken…U kent dat wel. Maar deze laatste cursus spande wel de kroon! Mijn vrouw mocht mee en heerlijk samen met andere stellen drie dagen uitstekend verzorgd in een conferentiehotel op het mooie Texel. Jawel de PIZ-cursus. PIZ staat voor Pensioen in Zicht. Aanbevolen door een collega. "Moet je doen joh, hartstikke leuk en je hebt er ook recht op. De werkgever biedt het niet actief aan, maar vraag er maar om. Grote kans dat je de cursus ook mag volgen!'
En ja hoor, mijn vrouw en ik mochten ook. Heerlijke dagen. Goed om van anderen - die in dezelfde levensfase verkeren - beelden en woorden van herkenning te zien en te horen. Over de moderne en eigentijdse jonge managers en hun aanpak, maar ook over de nieuwe invulling van je agenda, adviezen voor gezondheid, wijsheden van de notaris, over hobby's en vrijwilligerswerk.
Niet inmiddels al niet zonder resultaat: deze week hebben we ons inlaten schrijven bij de sportschool, de eerste sollicitaties voor nieuwe klusjes zijn de deur uit en de eerste afwijzingen ervan zijn ook al reeds ontvangen.
Kortom: een nieuwe fase, met nieuwe uitdagingen waar ik steeds meer van begin te genieten.
Piet Helmholt
Secretaris CMHF-bestuur